начака́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Доўга прачакаць. Начакацца адказу. □ Мужчыны дзень пры дні выязджалі ў поле, бо начакалася зямля за зіму плугоў. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

начэ́рпацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

1. Пачэрпаць доўга.

2. пераважна безас. Набрацца пры чэрпанні (пра вадкасць або што‑н. сыпкае). Начэрпалася мала вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ніжэй...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню словам «далей», «пазней» пры спасылцы на наступнае месца тэксту, прамовы, напрыклад: ніжэйпадпісаны, ніжэйадзначаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшпілі́ць, ‑шпілю, ‑шпіліш, ‑шпіліць; зак., што.

Далучыць да чаго‑н. пры дапамозе шпількі, сашчэпкі і пад.; прышпіліць. Падшпіліць валасы. Падшпіліць спраўку да заявы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парткабіне́т, ‑а, М ‑неце, м.

Партыйны кабінет; у 1952 г. ператвораны ў партыйную бібліятэку; з 1956 г. — кабінет палітычнай асветы пры камітэтах КПСС.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ператраві́цца 1, ‑травіцца; зак.

Спец. Сапсавацца ад празмернай колькасці едкага рэчыва пры траўленні.

ператраві́цца 2, ‑травіцца; зак.

Засвоіцца ў працэсе стрававання (пра ежу).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піпе́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Шкляная трубачка з гумавым наканечнікам, пры дапамозе якой набіраюць вадкасць і выпускаюць па каплях.

[Ад фр. pipette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пракарата́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Правесці, каратаючы. Колькі веснавых начэй пракаратаў Максім падлеткам-начлежнікам на гэтых муражынах і ялавінах пры самым узлессі. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыклу́бны, ‑ая, ‑ае.

Які размяшчаецца, знаходзіцца пры клубе. [Мужчына] касіў траву, што буйна вілася на прыклубным участку між кволымі, рэдкімі і засохлымі дрэўцамі. Нядзведскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

салярыза́цыя, ‑і, ж.

1. Абпраменьванне сонцам (звычайна з лекавымі мэтамі).

2. Спец. Ператварэнне негатыўнага адбітка ў пазітыўны пры вялікай ператрымцы ў час здымкі.

[Ад лац. solaris — сонечны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)