сідэры́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. У выразах: сідэрычны год — тое, што і зорны год (гл. год); сідэрычны месяц — прамежак часу, за які Месяц робіць свой бачны шлях па нябеснай сферы адносна зорак; зорны месяц; сідэрычны перыяд — прамежак часу, за які цела сонечнай сістэмы робіць поўны абарот вакол Сонца; зорны перыяд.

[Лац. sidus, sideris — зорка, нябеснае свяціла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднаўле́нчы, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з аднаўленнем, які адносіцца да аднаўлення. Аднаўленчы перыяд. Аднаўленчыя працэсы. // Прызначаны для аднаўлення. Аднаўленчыя брыгады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жор, ‑у, м.

Перыяд, калі рыба з прагнасцю кідаецца на яду. Адразу пасля нерасту ў шчупакоў пачынаецца жор. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мнагаво́ддзе, ‑я, н.

1. Перыяд, калі ў рэках, вадаёмах бывае вады больш, чым звычайна.

2. Празмерная колькасць вады, вільгаці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

навігацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да навігацыі. Навігацыйны перыяд. // Які служыць для навігацыі (у 3 знач.). Навігацыйныя прылады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палітбюро́, нескл., н.

Палітычнае бюро; кіруючы партыйны орган, які выбіраецца на пленуме ЦК і дзейнічае ў перыяд паміж пленумамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

старабелару́скі, ‑ая, ‑ае.

Які звязаны з развіццём беларускай народнасці, мовы, культуры ў перыяд 14–17 стст. Старабеларускія помнікі пісьменнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ультыматы́зм, ‑у, м.

Апартуністычная антыбальшавіцкая плынь у РСДРП у перыяд сталыпінскай рэакцыі (1908–1912 гг.), якая з’яўлялася разнавіднасцю адзавізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шасцідзёнка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разм. Перыяд часу ў шэсць дзён. План работы на шасцідзёнку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аса́днік, ‑а, м.

У Польшчы ў перыяд з 1920 па 1939 год — урадавы пасяленец-каланіст на заходнебеларускіх, пераважна пагранічных землях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)