брэйд-вы́мпел, ‑а, м.

Ваенна-марскі флаг паменшанага памеру і рознага колеру, прысвоены камандзірам злучэнняў караблёў, дывізіёнаў і старшаму па рэйдзе.

[Гал. breedwimpel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мі́чман, ‑а, м.

1. Воінскае званне старшынскага саставу ў Ваенна-марскім флоце СССР, якое існавала з 1940 да 1971 г. З 1972 года — воінскае званне ваеннаслужачых ВМФ СССР, якія, адслужыўшы абавязковую воінскую службу, наступілі ў якасці спецыялістаў у Ваенна-марскі флот. // Асоба, якая носіць такое званне.

2. Першы афіцэрскі чын у флоце царскай Расіі.

[Англ. midshipman.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ВМС мн., нескл. (вае́нна-марскі́я сі́лы) ВМС (вое́нно-морски́е си́лы)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ВМФ м., нескл. (вае́нна-марскі́ флот) ВМФ (вое́нно-морско́й флот)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палітсаста́ў, ‑таву, м.

Ва Узброеных Сілах СССР — састаў ваенна-палітычных работнікаў. [Скіба:] Перадай камісару палка, каб сабраў увесь палітсастаў, я зараз буду гаварыць. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ві́цэ-адміра́л, ‑а, м.

Воінскае званне вышэйшага каманднага саставу ваенна-марскога флоту, сярэдняе паміж контр-адміралам і адміралам. // Асоба, якая мае такое званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адміра́л, ‑а, м.

1. Воінскае званне вышэйшага каманднага саставу ў ваенна-марскім флоце. // Асоба, якая мае такое званне.

2. Вялікі дзённы матыль сямейства німфалід.

[Ад араб. amir al-bahr — уладар мора.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

генера́л-губерна́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У царскай Расіі: чыноўнік мясцовай адміністрацыі з вышэйшай ваенна-адміністрацыйнай уладай, які стаяў на чале генерал-губернатарства.

2. У краінах Садружнасці нацый: прадстаўнік англійскага манарха, які лічыцца кіраўніком дзяржавы.

|| прым. генера́л-губерна́тарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

істэры́я, ‑і, ж.

Нервовая хвароба, яна праяўляецца ў прыпадках, павышанай зласлівасці, сутаргавым смеху са слязамі. // перан.; чаго або якая. Узбуджаная, ліхаманкавая дзейнасць у якім‑н. кірунку. Ваенна істэрыя.

[Ад грэч. hystera.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флатаво́дзец, ‑дца, м.

Высок. Марскі военачальнік, камандуючы ваенна-марскімі сіламі і флотам. Таленавіты рускі народ вылучыў цэлую плеяду ўмелых флатаводцаў, пад кіраўніцтвам якіх наш флот атрымаў многа слаўных перамог. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)