увасо́біць, -блю, -біш, -біць; -блены; зак.
1. каго-што. Адлюстраваць у вобразе жывой істоты.
2. каго-што. Выразіць у якой-н. канкрэтнай форме.
У. ідэю ў мастацкім вобразе.
|| незак. увасабля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.
|| наз. увасабле́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
го́рбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; незак., што.
Выгінаць гарбом; сутуліць. А бабулька горбіць плечы, Бы з гары, зл[азіць] з печы. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адбамбі́ць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., каго-што і без дап.
1. Правесці бамбёжку чаго‑н.
2. Тое, што і адбамбіцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сла́біць, ‑біць; незак.
1. безас. каго. Пра частае апаражненне кішэчніка. Яго ўвесь дзень слабіць.
2. Выклікаць паскоранае дзеянне кішэчніка; паслабляць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ры́нда I м., ист. ры́нда
ры́нда II ж., уст., мор. ры́нда;
~ду біць — ры́нду бить
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
капы́ціць, ‑ціць; незак.
Разм. Біць, таптаць капытамі. Каровы беспрытульныя равуць, На межах згорбленых быльнёг ірвуць. А коней капыты капыцяць рунь. Пушча.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бубні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць; незак., што і без дап. (разм.).
1. Біць у бубен, барабаніць.
2. перан. Гаварыць хутка, неразборліва, манатонна.
Б. сабе пад нос.
|| зак. прабубні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць (да 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
матлашы́ць, -лашу́, -ло́шыш, -ло́шыць; -ло́шаны; незак. (разм.).
1. што. Ірваць на шматкі, кавалкі.
2. што. Прыводзіць у бязладны стан.
Вецер матлошыць голле.
3. Біць, дубасіць, нішчыць.
Матлошаць адзін аднаго.
|| зак. зматлашы́ць, -лашу́, -ло́шыш, -ло́шыць; -ло́шаны.
|| наз. матлашэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ла́дкі, ‑дак; адз. ладка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.
1. Уст. Удар лінейкай па далоні як від пакарання ў дарэвалюцыйнай школе. Даць пяць ладак лінейкай.
2. толькі мн. Дзіцячая гульня, пры якой удзельнікі ўдараюць адзін аднаго спачатку правай далонню аб правую, потым левай аб левую і г. д.
•••
Біць (пляскаць) у ладкі гл. біць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лупі́ць¹, луплю́, лу́піш, лу́піць; лу́плены; незак., каго (што).
1. Знімаць, абдзіраць (скуру, кару і інш.) з чаго-н. або ачышчаць ад лупін; абіраць.
Л. кару з дрэва.
Л. бульбу.
2. Драць на часткі (разм.).
Нашто ты кнігу лупіш?
3. каго (што). Моцна біць, лупцаваць каго-н.
Л. каня пугай.
4. 3 сілай удараць у што-н., па чым-н.
Л. нагой у дзверы.
5. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Ужыв. замест некаторых дзеясловаў для абазначэння дзеяння, якое адбываецца з асаблівай сілай (разм.).
Лупіць дождж.
Л. у бубен.
◊
Лупіць скуру (разм.) —
1) браць празмерна вялікую плату;
2) моцна біць.
Лупіць як сідараву казу (разм.) — бязлітасна біць каго-н.
|| зак. аблупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены (да 1 знач.), злупі́ць, злуплю́, злу́піш, злу́піць; злу́плены (да 1 і 3 знач.) і адлупі́ць, -луплю́, -лу́піш, -лу́піць; -лу́плены (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)