Verbum

расса́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тое, што з’яўляецца крыніцай з’яўлення, размнажэння чаго-н.

Р. хвароб.

расхаладзе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак. (разм.).

Стаць раўнадушным, халодным да каго-, чаго-н.

Расхаладзець да работы.

ро́зніцца, -нюся, -нішся, -ніцца; незак., ад каго-чаго чым (разм.).

Мець розніцу у чым-н., адрознівацца.

саладо́сць, -і, ж.

1. гл. салодкі.

2. перан. Адчуванне чаго-н. прыемнага, добрага.

На душы с.

вага́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Рычаг для рэгулявання чаго-н. або кіравання чым-н.

во́зніцтва, -а, н.

Промысел па перавозцы коньмі каго-, чаго-н.

Займацца возніцтвам.

|| прым. во́зніцкі, -ая, -ае.

прывыка́льнасць, -і, ж. (спец.).

Наяўнасць прывычкі да чаго-н. (звычайна пра лекавыя сродкі).

П. да снатворнага.

загараджа́льны, -ая, -ае.

Які служыць загародай ад чаго-н., перашкодай чаму-н.

З. агонь.

З. атрад.

захо́ўны, -ая, -ае (афіц.).

Які гарантуе цэласнасць, захаванасць чаго-н.

Захоўная распіска.

|| наз. захо́ўнасць, -і, ж.

зняпра́ўдзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; зак. (разм.).

Абвергнуць, даказаць непраўдзівасць чаго-н.

Ён імкнуўся з. распаўсюджаныя чуткі.