Стурбу́чыць ‘разумець, кеміць’: малы ўжэ стурбучыць (Касп.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стурла́к ‘худы’: які гэтат конь стурлак (Касп.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сты́тур ‘сварка’ (Нар. Гом.). Няясна; параўн. стырыць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Су́неча ’на самай справе, сапраўды’ (Мат. Гом.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сяміцічнік ’ястрабок парасоністы, Hieracium umbellatum L.’ (Кіс.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сіткава́ты ‘неаплоднены (пра яйка)’ (воран., Сл. ПЗБ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тартары́ца ’вялікая спраўная жанчына’ (полац., Нар. лекс.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тата́рушка ’прыстасаванне вешаць калыску’ (Мат. Маг. 2). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

То́нба ’завала, засоў’ (Рам. 1, Нар. Гом.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

То́ртаўскі: то́ртаўскі плото́к ’суконная тоненькая хустка’ (Ян.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)