дэ́раш, ‑а, м.

Конь шэрай масці з прымессю іншага колеру.

[З венг. deres.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́лій, ‑ю, м.

Хімічны элемент, рэдкі метал серабрыста-белага колеру.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднашэ́рсны, ‑ая, ‑ае.

Які мае шэрсць аднаго колеру; не стракаты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зелянко́вы, ‑ая, ‑ае.

Шаравата-зялёны (пра колер). Гімнасцёрка зелянковага колеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разнаво́кі, ‑ая, ‑ае.

Такі, у якога вочы неаднолькавыя па колеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хрызапра́з, ‑у, м.

Напаўкаштоўны камень яблычна-зялёнага колеру, разнавіднасць халцэдону.

[Ад грэч. chrysós — золата і prásios — светла-зялёны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цёмналісцёвы, ‑ая, ‑ае.

Які мае лісце цёмнага колеру. Цёмналісцёвы дуб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цынк, ‑у, м.

Хімічны элемент, коўкі метал сінявата-белага колеру.

[Ням. Zink.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чарнапло́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае плады чорнага колеру. Чарнаплодная рабіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бру́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Агародная расліна сямейства крыжакветных, а таксама караняплоды гэтай расліны жоўтага ці жоўта-белага колеру.

|| прым. бру́чкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)