Ву́хватка ’спосаб паводзін (пры падабенстве)’ (КСТ). Гл. ухва́тка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пісцяком (прысл.) ’песцяком (спосаб вязання вузла)’ (Бяльк.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мана́х, ‑а, м.

Член царкоўнай абшчыны, які жыве ў манастыры, даўшы абяцанне весці аскетычны спосаб жыцця. Незадоўга да вайны з горада прыязджалі да возера манахі. Галавач. // Разм. Аб мужчыне, які вядзе адзінокі, аскетычны спосаб жыцця. — [Дубейка:] — Калега — манах. Ён любіць глуш і адзіноцтва і хоча жыць пустэльнікам. Колас.

[Ад грэч. monachos — адзінокі, які жыве ў адзіноце.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літагра́фскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да літаграфіі, прызначаны для яе. Літаграфскі спосаб друкавання. Літаграфскі станок. Літаграфскі камень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рассе́ў, ‑севу, м.

Дзеянне паводле дзеясл. рассяваць — рассеяць (у 1 знач.). // Спосаб, якасць пасеву. Суцэльны рассеў. Добры рассеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

седлава́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. сядлаць.

2. Спосаб, якім асядланы конь. Вучэбнае седлаванне. Паходнае седлаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэрэафані́я, ‑і, ж.

Спосаб узнаўлення гуку, які дае магчымасць вызначыць напрамак гучання і размяшчэння крыніцы гуку ў прасторы.

[Ад грэч. stereos — прасторавы і phōnē — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мо́дус, ‑а, м.

1. У логіцы — разнавіднасць сілагізму.

2. У філасофіі 17–18 стст. — мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі.

3. Кніжн. Спосаб чаго‑н. Модус пагаднення. Модус прадстаўніцтва.

•••

Модус вівендзі — умовы, якія робяць магчымым хоць часовае пагадненне паміж двума варожымі бакамі (лац. modus vivendi — спосаб існавання, жыцця).

[Лац. modus — мера; спосаб; від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ніт², ніта́, мн. ніты́, -о́ў, м. (спец.).

1. Злучэнне ніцяных петляў у ткацкім станку для падымання нітак асновы.

Укідаць аснову ў ніты.

2. Спосаб ткання, ад якога залежыць від перапляцення ніцей у тканіне.

Абрус у шаснаццаць нітоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

марш¹, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -у. Спосаб строга рытмічнай хадзьбы ў страі.

Цырыманіяльны м.

2. -у. Пераход войск паходным парадкам; паход.

Імклівы м.

3. -а. Музычны твор.

Спартыўны м.

|| прым. ма́ршавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)