мале́льня, ‑і, ж.

Памяшканне або пакой, у якім моляцца (пераважна ў сектантаў і нехрысціян.)

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пацу́к, ‑а, м.

Млекакормячая жывёліна сямейства мышападобных, пераважна з шэрай поўсцю і доўгім хвастом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіко́з, ‑у, м.

Хранічнае запаленне скуры ў мужчын пераважна ў вобласці барады і вусоў.

[Грэч. sykosis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спра́жыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., што.

Падсмажыць пераважна без тлушчу і вады. Спражыць гарох.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

турбабу́р, ‑а, м.

Спец. Забойцы гідраўлічны рухавік для бурэння глыбокіх свідравін (пераважна на нафту).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калі́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ліцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -лік.

У рускім народным эпасе: вандроўны старац, пераважна сляпы, які спявае духоўныя вершы і збірае міласціну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

негацыя́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Аптовы купец, камерсант, які вёў гандаль пераважна за межамі сваёй краіны.

|| ж. негацыя́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. негацыя́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стро́нга, -і, ДМ -нзе, мн. -і, стронг і -аў, ж.

Прэснаводная рыба сямейства ласасёвых з чырвонымі і чорнымі плямамі, якая водзіцца пераважна ў горных рэчках і азёрах; фарэль.

|| прым. стро́нгавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канапля́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Невялікая пеўчая птушка атрада вераб’іных з доўгім хвастом і канічнай дзюбай, якая жывіцца пераважна насеннем травяністых раслін.

2. Цёплая хустка з канапляных нітак (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

геапалі́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Палітычная канцэпцыя, згодна з якой знешняя палітыка дзяржавы вызначаецца пераважна геаграфічнымі фактарамі, становішчам краіны, а таксама сама́ знешняя палітыка, што абапіраецца на такую канцэпцыю.

|| прым. геапаліты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)