фотаўспы́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Прылада для кароткачасовага і інтэнсіўнага асвятлення аб’екта пры фотаздымцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цэнтрыфугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак. і незак., што.

Спец. Раздзяліць (раздзяляць) неаднародныя сумесі пры дапамозе дзеяння цэнтрабежных сіл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экватарыя́л, ‑а, м.

Астранамічны інструмент, пры дапамозе якога вызначаецца знаходжанне любога свяціла на нябеснай сферы адносна нябеснага экватара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электралі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Хімічнае рэчыва, якое раскладаецца на састаўныя часткі пры праходжанні праз яго электрычнага току.

[Ад слова электра... і грэч. lytós — растваральны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электро́ліз, ‑у, м.

Спец. Хімічны працэс разлажэння рэчыва на састаўныя часткі пры праходжанні праз яго раствор электрычнага току.

[Ад слова электра... і грэч. lýsis — распад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э-хе-хе́, выкл.

Ужываецца пры вырашэнні шкадавання, спачування, сумнення, суму і пад. — Э-хе-хе, — уздыхнуў дзядок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ізаба́ра, -ы, мн. -ы, -ба́р, ж. (спец.).

1. Лінія на графіку, якая злучае месцы з аднолькавым атмасферным ціскам у пэўны час.

Студзеньскія ізабары.

2. Лінія, якая графічна паказвае залежнасць паміж фізічнымі велічынямі пры пастаянным ціску.

|| прым. ізаба́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аста́ча, -ы, ж.

1. Тое, што асталося пасля аддзялення часткі; рэшта, рэшткі чаго-н.

2. У матэматыцы: велічыня, якая атрымліваецца пры адыманні ад дзялімага здабытку дзельніка на цэлую дзель.

Шэсць дзеліцца на два без астачы.

◊

Без астачы — цалкам, поўнасцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адрыгну́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не́цца; зак.

1. Выдаліцца са страўніка пры адрыжцы.

Адрыгнулася (безас.) цыбуляй.

2. перан. Адбіцца пэўным чынам за якое-н. зло (разм.).

Прыйдзе час — адрыгнецца яму гэта.

|| незак. адрыга́цца, -а́ецца і адры́гвацца, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

акало́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.

1. Падраздзяленне пуцявой дыстанцыі (спец.).

Дарожны майстар акалодка.

2. Падраздзяленне паліцэйскага гарадскога ўчастка ў царскай Расіі (гіст.).

3. Лячэбны пункт пры воінскай часці (уст.).

|| прым. акало́дачны, -ая, -ае.

Акалодачны наглядчык, або акалодачны (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)