кардыяско́п, ‑а, м.

Прыбор для візуальнага назірання за дзейнасцю сэрца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фонакардыягра́ма, ‑ы, ж.

Графічная рэгістрацыя гукавых з’яў, выкліканых дзейнасцю сэрца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Перае́сца ’спалохацца’ (шчуч., Сцяшк. Сл.) у сказе: нехта за мной гнаўся, то на́чыста перае́лася. З польск. przejąć się ’ўзяць да сэрца, узрушыцца, занепакоіцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цнатлі́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць цнатлівага. Ты сэрца маё ўсхвалявала, Як першая краска вясной, Цнатлівасцю мілай, зямной Ты сэрца маё ўсхвалявала. Гілевіч. [Лірычнаму герою] вельмі арганічныя ўнутраная цнатлівасць, непаказная сціпласць, добразычлівасць, высокая чалавечнасць. Бугаёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скалану́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся; зак.

1. Задрыжаць, затрэсціся; страсянуцца, здрыгануцца.

Бярозка ад удару скаланулася.

2. Уздрыгнуць.

С. ад холаду.

3. перан. Моцна захвалявацца.

Сэрца маё скаланулася ад непрыемнай весткі.

|| незак. скалана́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сейсмакардыягра́ма, ‑ы, ж.

Графічны запіс страсенняў цела, якія выклікаюцца скарачэннямі сэрца.

[Ад грэч. seismós — ваганне, землетрасенне, kardía — сэрца і grámma — запіс.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохка́мерны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з трох камер. Трохкамернае сэрца лягушкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэнірава́насць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан трэніраванага. Трэніраванасць сэрца. Трэніраванасць спартсмена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпіка́рд, ‑а і эпіка́рдый, ‑я, м.

Спец. Знадворны слой сценак сэрца.

[Ад грэч. épi — на, над, пры і kardia — сэрца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́тчын, -а.

1. Які належыць матцы.

Матчына хата.

Матчыны вочы ў сэрца глядзяць (прыказка).

2. Уласцівы матцы (у 1 знач.).

Матчына ласка.

3. Такі, як у маткі (у 1 знач.).

У Алесі матчыны вочы.

4. Родны; народны.

Матчына мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)