ацынко́ўка, ‑і, ДМ ‑коўцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ацынкоўваць — ацынкаваць.
2. Тонкі слой цынку, нанесены на паверхню металу, металічнага вырабу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абдзіра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
1. Незак. да абадраць, абдзерці.
2. Спец. Механічны спосабам знімаць з зерня абалонку; знімаць верхні слой чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ушчы́льнены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад ушчыльніць.
2. у знач. прым. Атрыманы ў выніку ўшчыльнення. Ушчыльнены слой пратаплазмы. Ушчыльнены графік працы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пасло́енка ’ягады, перацёртыя з цукрам’ (Ян.). Да слой (гл.). Першапачаткова ’ягады, перасыпаныя цукрам паспешна’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прасло́йка, -і, ДМ -йцы, ж.
1. гл. праслаіць.
2. мн. -і, -ло́ек. Тонкі слой, палоска паміж слаямі чаго-н.
Праслойкі іншага колеру ў белым мармуры.
3. мн. -і, -ло́ек, перан. Грамадская група, частка грамадства, арганізацыі, якая вызначаецца якімі-н. асаблівасцямі.
Сацыяльная п.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
аксідава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак. і незак., што.
Спец. Дзейнічаць акісленнем на верхні слой металу для засцярогі ад карозіі або надання прыгожага знешняга выгляду.
[Ад грэч. axys — кіслы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лесірава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.
Спец. Нанесці (наносіць) тонкі слой празрыстай фарбы на сухія месцы карціны для ўзмацнення ці відазмянення тону.
[Ад ням. lasieren.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
лесіро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. лесіраваць.
2. Тонкі слой, мазок празрыстай фарбы на карціне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палу́шчыць, ‑шчу, ‑шчыш, ‑плыць; зак., што.
1. Злушчыць усё, многае.
2. і без дап. Лушчыць некаторы час.
3. Спец. Узрыхліць верхні слой глебы лушчыльнікам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цэ́дра, ‑ы, ж.
Вонкавы каляровы слой скуры ў пладоў цытрусавых (лімонаў, апельсінаў і пад.). // Высушаная апельсінавая або лімонная скурка, якая ўжываецца як вострая прыправа.
[Ад іт. cedro — цытрон.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)