нае́зніцтва, ‑а, н.

1. Занятак наезніка (у 1 знач.); верхавая язда.

2. Прафесія наезніка ў цырку або на скачках.

3. Уст. Наезды невялікіх атрадаў кавалерыі або асобных коннікаў на непрыяцеля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паабме́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

1. Абмераць усё, многае або ўсіх, многіх. Паабмерваць участкі.

2. Разм. Мераючы або адважваючы што‑н., недадаць нейкую колькасць чаго‑н. усім, многім.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыво́зіць, ‑вожу, ‑возіш, ‑возіць; зак., каго-што.

Вывезці адкуль‑н. або куды‑н. усіх, многіх або ўсё, многае. Павывозіць вазы з двара. Павывозіць бульбу на рынак. Павывозіць дзяцей у лагеры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ва́бік, ‑а, м.

Дудачка або свісток, якім у часе палявання падзываюць птушак або звяроў, падрабляючы іх голас. Я пускаю чучала качкі ў трыснёг і раз-пораз пакрэкваю ў вабік. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маркі́за 1, ‑ы, ж.

Жонка або дачка маркіза.

[Фр. marquise.]

маркі́за 2, ‑ы, ж.

Навес над акном, дзвярыма, балконам для засцярогі ад сонца. // Штора на акно або дзверы, якая апускаецца зверху ўніз.

[Фр. marquise.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двуко́ссе, ‑я, н.

Знакі (« » або „ “) для выдзялення простай мовы, цытат, загалоўкаў, а таксама слоў, якія ўжываюцца ў іранічным або ва ўмоўным сэнсе. Адкрыць двукоссе. Закрыць двукоссе. Узяць слова ў двукоссе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міжра́ддзе, ‑я, н.

Прастора паміж радамі пасаджаных або пасеяных раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мікро́метр, ‑а, м.

Інструмент або прылада для вымярэння лінейных велічынь.

[Ад грэч. mikrós — маленькі і metréō — мераю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пажы́тнік, ‑у, м.

Род адналетніх або мнагалетніх раслін сямейства бабовых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакрыве́ц, ‑рыўцу, м.

Адна- або шматгадовая травяністая расліна сямейства бурачнікавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)