Verbum

со́ртнасць, -і, ж. (спец.).

1. Тое, што і гатунковасць.

2. Прыналежнасць да высокага або каштоўнага сорту (пра культурныя расліны).

С. пшаніцы.

сухару́кі, -ая, -ае.

Які дрэнна валодае або зусім не валодае рукой (рукамі) у сувязі з атрафіяй мышцаў.

|| наз. сухару́касць, -і, ж.

таўха́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак. (разм.).

Таўхаць каго-н. або адзін аднаго.

|| зак. таўхану́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся.

труці́цца, тручу́ся, тру́цішся, тру́ціцца; незак. (разм.).

Прымаць атруту з мэтай самагубства або зазнаваць шкоднае дзеянне атрутнага рэчыва.

|| наз. тручэ́нне, -я, н.

фельд’е́гер, -а, мн. -ы, -аў, м. (гіст.).

Ваенны або ўрадавы кур’ер для дастаўкі важных даручэнняў.

|| прым. фельд’е́герскі, -ая, -ае.

Фельд’егерская пошта.

фіра́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

Заслона з тонкага матэрыялу або з карунак на вокны, дзверы і пад.

фуэтэ́, нескл., н.

У класічным танцы: фігура (у 2 знач.) з характэрным махавым рухам нагі, які дапамагае павароту або вярчэнню танцоўшчыка.

худзі́зна, -ы, ж.

1. Знешні выгляд худога¹ чалавека.

У вочы кінулася яго незвычайная х.

2. Пра худога чалавека або жывёлу (разм.).

цвярды́ня, -і, мн. -і, -ды́нь, ж.

1. Крэпасць, умацаванае месца.

Брэсцкая ц.

2. перан., чаго або якая. Цвёрдая апора.

Ц. міру.

цур, выкл. (разм.).

Вокліч, якім што-н. забараняецца або патрабуецца выканаць якую-н. умову (звычайна ў дзіцячых гульнях).

Цур я першы!