каве́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.
Разм. Вымаўляць няправільна, з памылкамі. Каверкаць словы. // Непрыгожа, незразумела пісаць. Каверкаць літары. // Няправільна перадаючы, скажаць, перакручваць. Каверкаць тэкст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Га́ма ’гама (музыч. і да. т. п.)’ (БРС). Рус. га́мма, укр. га́ма. Крыніцай запазычання з’яўляецца франц. gamme ’тс’ або ням. Gamme < франц. У аснове тэрміна ляжыць назва грэч. літары γ (γάμμα), якая трапіла ў франц. і ням. мовы з іт. gamma. Падрабязна гл. Шанскі, 1, Г, 24–25.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Чэка́, (з вялікай літары).
Гіст. Скарочаная назва надзвычайнай камісіі па барацьбе з контррэвалюцыяй, сабатажам і спекуляцыяй, якая існавала ў першыя гады Савецкай улады. Пастанова Чэка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зэт, ‑а, М зэце, м.
1. Назва апошняй літары (z) лацінскага алфавіта.
2. У матэматыцы — невядомая велічыня, якая абазначаецца гэтай літарай (разам з літарамі x, y).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гу́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.
1. Разм. Хваставая частка тулава птушкі; задок.
2. Спец. Лішні хвосцік у літары, які атрымліваецца пры адліўцы шрыфтоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Глаго́ль ’назва літары «г»’. Рус. глаго́ль, укр. глаго́ль. Запазычанне са ст.-слав. мовы. Параўн. у Міклашыча, Lex. palaeosl., 128: «глаголи indecl. ńomen quartae litterae» (параўн. і 120: «вѣдѣ indecl. nomen tertiae litterae»). Гл. яшчэ ў (Шанскага, 1, Г, 85–86 (падрабязна, але падаецца месцамі не зусім зразумела, а аб форме глаголи зусім нічога не гаворыцца).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дамастро́й, ‑я, м. (з вялікай літары).
Помнік рускай пісьменнасці 16 ст., у якім змяшчаецца звод жыццёвых правіл і павучанняў (пазней стаў агульным абазначэннем кансерватыўнага сямейна-бытавога ўкладу жыцця).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Эпро́н, ‑а, м. (з вялікай літары).
Скарочаная назва спецыяльнай арганізацыі, якая ажыццяўляла падводныя работы (падыманне патанулых суднаў і аварыйна-выратавальныя работы) у СССР з 1923 да 1941 г.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пісьмя́, ‑мені ’граматнасць’ (Нас.), пісьмёны ’старажытныя пісьмовыя знакі, літары’ (ТСБМ), стараж.-рус. письмя ’пісьмовы знак, літара’ (1057 г.), ’пісьмовы тэкст, тое, што напісана’ (XII ст.), святая, священная писмена ’Святое письмо’ (1073 г.); ст.-польск. piśmię = польск. pismo, чэш., славац. písmeno ’літара’, ст.-слав. писмѧ ’літара’, ’пісьмёны’. Прасл. дыял. *pisьmę паходзіць з *pisьmo (Бязлай, 3, 41). Да пісьмо (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зяло́ 1, ‑а, н.
Назва восьмай літары (ѕ) царкоўнаславянскай і старой рускай азбукі, якая абазначае, як і літара зямля (з), гук «з».
зяло́ 2, ‑а, н.
Насенне пустазелля ў збожжы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)