дыятані́чны, ‑ая, ‑ае.

Размешчаны паслядоўна ад адной ступені ладу да другой. Дыятанічная гама.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэнанса́цыя, ‑і, ж.

Заява адной дзяржавы другой аб скасаванні заключанага паміж імі дагавору.

[Фр. dénonciation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зме́швальнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць вадкасцей растварацца адна ў другой, здольнасць утвараць аднародныя растворы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

склада́емае, ‑ага, н.

У матэматыцы — велічыня (лік), якая складваецца з другой велічынёй (лікам).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыпла́н, ‑а, м.

Самалёт, які мае тры нясучыя паверхні, размешчаныя адна над другой.

[Фр. triplan.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эпіцы́кл, ‑а, м.

У матэматыцы — акружнасць, цэнтр якой раўнамерна рухаецца па другой акружнасці.

[Ад грэч. épi — на, над, пры і kýklos — круг.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вугле...² (а таксама вугля...²).

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які адносіцца да вугляроду, утрымлівае вуглярод, напр.: вуглевадарод, вуглекіслотны; пішацца «вугле...», калі ў другой частцы слова націск падае не на першы склад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мега...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.:

1) у мільён разоў большы за адзінку, указаную ў другой частцы слова, напр.: мегават, мегагерц, мегаграм, мегатона;

2) вялікі, гіганцкі, грандыёзны, напр.: мегаліт, мегаспора, мегаполіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

радні́ць несов., в разн. знач. родни́ть;

р. адну́ сям’ю́ з друго́й — родни́ть одну́ семью́ с друго́й;

цэ́лы рад адзна́к р. чалаве́ка і ма́лпу — це́лый ряд при́знаков родни́т челове́ка и обезья́ну

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

балансі́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Доўгі шост, пры дапамозе якога балансёр захоўвае раўнавагу на канаце.

2. Дэталь у машыне, механізме, якая перадае рух ад адной часткі да другой.

|| прым. балансі́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)