дзіра́вы дыря́вый; худо́й;

~вае вядро́ — дыря́вое ведро́;

◊ ~вая галава́ — дыря́вая голова́;

~выя ру́кі — дыря́вые ру́ки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кру́гам нареч. кру́гом;

се́сці к. — сесть кру́гом, в круг;

◊ галава́ ідзе́ к. — голова́ идёт кру́гом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Лазба́н, мсцісл. лызбан, лызбанка ’галава’ (З нар. сл., Растарг.). Пераноснае з лазбан ’збан’, як віц. лайбай ’збан’, лъчбан ’галава’ (Нар. лекс.). Да лазбень© (гл.). Пры семантычным пераносе суф. ‑ень (для назвы прадметаў паводле іх прызначэння) быў заменены экспрэсіўным суф. ‑ан, як стал- бай, начван і інш. (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 147).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лачба́н ’збан’ (Касп.), ушац. лъчбан (груб.) ’галава’ (Нар. лекс.). Да лазбан (гл.) > лажбан > ладжбан. Параўн. таксама лазьбень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кружы́цца, кружу́ся, кру́жышся, кру́жыцца; незак.

1. Рухацца па крузе.

К. ў вальсе.

2. Лятаючы, рабіць кругі.

Бусел кружыцца над гняздом.

Самалёт кружыўся над горадам.

3. Узнімаць снег, пыл, месці (пра мяцеліцу, завіруху і пад.).

Кружыцца мяцеліца.

◊

Галава кружыцца ў каго —

а) пра галавакружэнне;

б) хто-н. зазнаўся, страціў здольнасць цвяроза разважаць.

|| наз. кружэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

садо́вый садо́вы;

садо́вая кали́тка садо́вая фо́ртка;

садо́вая мали́на садо́выя малі́ны;

◊

голова́ садо́вая бран. галава́ бязмо́зглая, разява́ка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саза́ний

1. сазано́вы;

саза́нья голова́ сазано́вая галава́;

2. (приготовленный из сазана) саза́навы;

саза́нья начи́нка саза́навая начы́нка;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубо́вы прям., перен. дубо́вый;

д. стол — дубо́вый стол;

д. стыль — дубо́вый стиль;

◊ ~вая галава́ — дубо́вая голова́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

усу́нуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -нься; зак., у што.

1. Прасунуцца ўнутр чаго-н., паказацца ў чым-н.

У дзверы ўсунулася галава хлопчыка.

2. Уваліцца, трапіць у што-н. (разм.).

У. ў студню.

3. Увайсці павольна, ледзь перастаўляючы ногі (разм.).

У хату ўсунулася старая жанчына.

4. Умяшацца, ублытацца ў што-н. (разм.).

У. ў спрэчку.

|| незак. усо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паса́джаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад пасадзіць.

2. Дзеепрым. зал. пр. Змешчаны, размешчаны нейкім чынам (пра вочы, вушы і інш.). Доўгія, трохі блізка адно да аднаго пасаджаныя вочы глядзелі сумна і засяроджана. Караткевіч. Крыху дзіўна пасаджаныя вушы стваралі ўражанне, быццам галава ў Берсана заўсёды адкінута назад. Мехаў. Вялікая, нізка пасаджаная галава [зубра] з чорнай барадой і шырокія мускулістыя грудзі здзіўляюць сваёй веліччу і магутнасцю. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)