зелянко́вы, ‑ая, ‑ае.

Шаравата-зялёны (пра колер). Гімнасцёрка зелянковага колеру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паблакі́тнець, ‑ее; зак.

Стаць блакітным, набыць блакітны колер. Вочы паблакітнелі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазалаце́ць, ‑лацее; зак.

Набыць залацістае адценне, колер. Колас даспеў, пазалацеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыпто́н, -у, м.

Хімічны элемент, інертны газ без колеру і паху, які прымяняецца ў электрычных лямпах і рэкламных трубках і дае чысты белы колер.

|| прым. крыпто́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарчы́ца, -ы, ж.

1. Травяністая расліна сямейства капусных з жоўтымі кветкамі і плодам-стручком.

2. Вострая прыправа, прыгатаваная з насення гэтай расліны.

|| прым. гарчы́чны, -ая, -ае.

Г. колер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падсіні́цца, ‑сініцца; зак.

Набыць сіняваты колер пасля падсіньвання. Бялізна добра падсінілася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ружаві́зна, ‑ы, ж.

Ружовы колер, ружовае адценне чаго‑н. Ружавізна твару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цемнаску́ры, ‑ая, ‑ае.

Які мае цёмны колер скуры. Цемнаскурыя плямёны Афрыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

азалаці́ць, -лачу́, -ло́ціш, -ло́ціць; -ло́чаны; зак., каго-што (разм.).

1. перан. Пазалаціць, надаць залацісты колер чаму-н.

Восень азалаціла лес.

2. Шчодра ўзнагародзіць, абагаціць.

Небывалы ўраджай лёну азалаціў вяскоўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ізумру́дны в разн. знач. изумру́дный;

і. пярсцёнак — изумру́дное кольцо́;

і. ко́лер — изумру́дный цвет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)