Verbum

агаро́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Абгароджаны кавалачак зямлі каля сядзібы, дзе садзяць кветкі, сеюць расаду; кветнік.

|| прым. агаро́дчыкавы, -ая, -ае.

прыні́кнуць, -ну, -неш, -не; -нік, -кла; -ні́; зак., да каго-чаго.

Прыціснуцца, прыпасці.

П. да зямлі.

|| незак. прыніка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

чалабі́цце, -я, мн. -і, -яў, н.

1. У Старажытнай Русі: паклон з дакрананнем ілбом да зямлі (уст.).

2. Падача чалабітнай (гіст.).

планетахо́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Аўтаматычны самаходны апарат з дыстанцыйным кіраваннем, які перамяшчаецца па паверхні планеты, аддаленай ад Зямлі.

пласту́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Казак асобых пяхотных часцей.

|| прым. пласту́нскі, -ая, -ае.

Паўзці па-пластунску (на локцях, прыціскаючыся да зямлі).

заго́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Паласа, участак ворнай зямлі, поля.

Узараць з.

2. Агароджанае пад адкрытым небам месца для жывёлы.

га́ла, -а, мн. -ы, -аў, н. (разм.).

1. Голае месца, чыстая прастора.

2. Цвёрды круглы камяк зямлі, гліны.

|| прым. га́лавы, -ая, -ае.

геадэ́зія, -і, ж.

Навука аб формах і памерах Зямлі, вымярэнні і паказе яе паверхні на планах і картах.

|| прым. геадэзі́чны, -ая, -ае.

мярзо́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Мярзотны, подлы чалавек; нягоднік.

Многа яшчэ мярзотнікаў на зямлі.

|| ж. мярзо́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.