сцярвя́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Драпежная птушка атрада сокалападобных.

Арол-с.

2. Наогул жывёліна, якая харчуецца падлай.

Мядзведзь-с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паўго́дак, ‑дка, м.

Жывёліна, якой паўгода ад нараджэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карака́л, ‑а, м.

Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства кашэчых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адко́рмачнік, ‑а, м.

Адкормленая на забой жывёліна; кормнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сарнабы́к, ‑а, м.

Парнакапытная жывёліна падсямейства конскіх антылоп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіву́ч, ‑а, м.

Млекакормячая жывёліна сямейства вушатых цюленяў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наса́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

1. Чалавек з вялікім носам.

2. Птушка з доўгай дзюбай або жывёліна з вялікім носам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́мерлы, -ая, -ае.

Які вымер, не пакінуўшы патомства (пра род, сямейства і пад.), або які знік, перавёўся (пра расліны).

Мамант — вымерлая жывёліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вярблю́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Буйная жвачная аднагорбая або двухгорбая жывёліна пустынь і сухіх стэпаў.

|| прым. вярблю́джы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абле́так, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

Маладая жывёліна, якая пералетавала.

Бычок-аблетак.

◊

На аблетак (разм.) — каб аблетавала, праляжала лета (звычайна пра дровы).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)