Verbum

інфі́кс, ‑а, м.

Афікс, устаўлены ў сярэдзіну кораня слова пры словаўтварэнні або словазмяненні.

[Лац. infixus — устаўлены.]

каагуля́т, ‑у, М ‑ляце, м.

Асадак, які ўтвараецца ў калоідным растворы пры каагуляцыі.

краваха́ркаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Харкаць кроўю пры захворванні лёгкіх, горла і пад.

купе́ль, ‑і, ж.

Вялікая пасудзіна, у якую апускаюць дзіця пры царкоўным абрадзе хрышчэння.

лі́зіс, ‑у, м.

Спец. Павольнае паніжэнне высокай тэмпературы пры некаторых хваробах; проціл. крызіс.

[Ад грэч. lysis — растварэнне, развязванне.]

люміна́л, ‑у, м.

Лякарства, якое ужываецца пры бяссонніца і іншых хваробах нервовай сістэмы.

[Ад лац. lumen — святло.]

найто́ў, ‑това, м.

Спец. Трос, пры дапамозе якога мацуюцца розныя прадметы па судне.

[Гал. naaitouw.]

ну́нцый, ‑я, м.

Пастаянны дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы пры ўрадзе якой‑н. дзяржавы.

[Лац. nuntius.]

нястра́ўнасць, ‑і, ж.

Спец. Хвароба страўніка, пры якой ускладняецца ператраўліванне і засваенне ежы.

падатказдо́льнасць, ‑і, ж.

Спец. Наяўнасць прымет, пры якіх па закону належыць плаціць падатак.