фотасфе́ра, ‑ы, ж.

У астраноміі — ніжні слой сонечнай атмасферы, які ўтварае бачную паверхню Сонца.

[Ад грэч. phos, phōtós — святло і sphaira — шар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрыцю́р, ‑у, м.

Глыбокі слой алею або жывёльнага тлушчу, у якім смажаць кулінарыя вырабы.

[Фр. friture.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экзадэ́рма, ‑ы, ж.

Слой клетак, які звычайна знаходзіцца непасрэдна пад эпідэрмісам у карэннях раслін.

[Грэч. éxō і dermá — скура.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндака́рд, ‑а і эндака́рдый, ‑я, м.

Спец. Слой эпітэлію, які высцілае ўнутры поласць сэрца.

[Ад грэч. éndon — унутры і kardía — сэрца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бяро́ста, -ы, ДМ -сце, ж.

Верхні слой бярозавай кары.

Абдзерці бяросту.

|| прым. берасто́вы, -ая, -ае, бяро́ставы, -ая, -ае і берасця́ны, -ая, -ае.

○

Берасцяная грамата — старажытныя пісьмы і дакументы на бяросце.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абало́на, -ы, ж.

1. Частка даліны ракі, якая ў паводку заліваецца вадою.

Прылесная балоцістая а.

2. Малады слой драўніны, што знаходзіцца паміж стрыжнем і карою.

|| прым. абало́нны, -ая, -ае.

Абалонныя лугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзёран, -рну, м.

Верхні слой глебы, густа пераплецены карэннем раслін, а таксама выразаныя пласты з гэтага слоя, якімі ўмацоўваюць адхоны, абкладаюць клумбы і інш.

Клумбы абкладзены зялёным дзёрнам.

|| прым. дзярно́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мядні́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак., што.

Наносіць слой медзі на паверхню металічных вырабаў гальванічным метадам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мяздро́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мяздры, зроблены з мяздры. Мяздровы слой. Мяздровы клей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшэ́рстак, ‑тку, м.

Пушыстая мяккая шэрсць, якая расце як ніжні слой пад больш доўгай шэрсцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)