Verbum

зве́чара, прысл.

Вечарам, да надыходу ночы. Звечара .. [салдат] падганяў коней, быццам спяшаўся прыспець некуды да нейкага пэўнага часу. Лобан. — Варту пастаў, ціхую такую, непрыкметную — асабліва звечара ды ноччу. Скрыган.

парассціла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разаслаць усё, многае (гл. разаслаць ​²). Парассцілаўшы паліто і кажухі на падлозе, мы ляжалі на іх, перабіралі рукапісы, крэмзалі і спрачаліся. Скрыган.

стары́знік, ‑а, м.

Разм. Асоба, якая скупляе і прадае старыя, зношаныя рэчы. Гандлявалі з латкоў, з крам, з будак, а старызнікі раскладвалі свой тавар проста, на зямлі. Скрыган.

брызе́нтавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да брызенту. // Зроблены з брызенту. Неўзабаве ў кантору да нас зайшоў чалавек у паношанай брызентавай спяцоўцы і падаў Собічу патрабаванне на кісларод. Скрыган.

груда́сты, ‑ая, ‑ае.

Разм. З вялікімі, шырокімі грудзямі. Тарпак быў здаравенны, грудасты, шыракаплечы, і яго «пярэпалахі» выклікалі агульны смех. Колас. // Паўнагрудая (пра жанчыну). Здаровая дзеўка была, грудастая такая. Скрыган.

ачужэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

Страціць сувязь з блізкімі, знаёмымі, стаць чужым. — От, братка, — кажа сястра, — ты ўжо нават пазабываўся, як што і зваць, ты ўжо зусім ачужэў. Скрыган.

пападсціла́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што і чаго.

Разм. Падаслаць ​² усіх, многіх, усё, многае або ўсім, многім. [Мужчыны] збіраюцца ехаць па вецце, каб пападсцілаць пад сена тарпы. Скрыган.

слі́зка, безас. у знач. вык.

Пра слізкую дарогу ў час галалёду ці дажджу і пад. Вельмі слізка: я ўжо не іду, а плыву. Скрыган. На тратуары ўжо слізка. Шамякін.

спакваля́, прысл.

Разм. Паступова, патроху; марудна, павольна. Ноч спакваля ахінала зямлю. Асіпенка. Сучча трашчала, языкасты Касцёр займаўся спакваля. Лойка. Асобныя лісты, пачырванеўшы, абрываюцца і спакваля падаюць на дарогу. Скрыган.

уве́чары, прысл.

Тое, што і увечар. Увечары на вуліцы стала пуста, гола: з канца ў канец не сустрэць чалавека. Скрыган. Увечары разведчыкі пераправілі цераз Нёман даволі цікавага дзецюка. Брыль.