ула́да ж.
1. Macht f -, Mächte, Gewált f -, -en;
паліт. дзяржа́ўная ўла́да Stáatsgewalt f, Stáatsmacht f;
заканада́ўчая ўла́да die gesétzgebende Gewált, Legislatíve [-və] f;
выкана́ўчая ўла́да die vollzíehende Gewált, Exekutívgewalt f;
захапі́ць ула́ду die Macht ergréifen*;
прыйсці́ да ўла́ды zur Macht gelángen; an die Macht [ans Rúder] kómmen*;
прыхо́д да ўла́ды Máchtantritt m -(e)s, -e;
2. часцей мн.:
ула́ды (асобы, надзеленыя ўладай, адміністрацыя) Óbrigkeit f -, -en, Behörde f -, -n;
вайско́выя ўла́ды Militä́rbehörden pl;
акупацы́йныя ўла́ды Besátzungsbehörden pl;
мясцо́выя ўла́ды die lokálen Behörden;
мясцо́выя о́рганы ўла́ды örtliche Máchtorgane;
цэнтра́льная ўла́да Zentrálgewalt f;
грамадзя́нская ўла́да Zivilbehörde [-´vi:l-] f;
наро́дная ўла́да Vólksmacht f;
судо́выя ўла́ды Geríchtsbehörden pl, Geríchtsorgane pl;
3. (права кіраваць паводзінамі і лёсам каго-н.) Macht f;
бацько́ўская ўла́да die Macht der Éltern;
ажыццяўля́ць ула́ду паліт. die Macht áusüben;
вало́даць ула́дай über die Macht verfügen;
надзе́лены ўла́дай mit Máchtbefugnissen áusgestattet, ámtlich bevóllmächtigt;
пазба́віць ула́ды entmáchten vt;
быць пад ула́дай каго-н. únter j-s Gewált stehen*;
ула́снай ула́дай éigenmächtig;
у маёй ула́дзе es liegt in méiner Macht;
перавышэ́нне ўла́ды юрыд. die Überschréitung der Máchtbefugnisse;
ула́да над самі́м сабо́й Sélbstbeherrschung f;
ва ўла́дзе забабо́наў [пры́мхаў] im Bann der Vórurteile