Verbum

хварэ́ць

1. (быць хворым) krank sein; kränkeln vi (часта); léiden* vi (на што-н. an D) (хранічна);

хварэ́ць на грып die Gríppe háben;

хварэ́ць на рэўматы́зм an Rheumatísmus léiden*;

2. перан. (трывожыцца, непакоіцца) sich sórgen, besórgt sein (пра каго-н., што-н. um A);

3. спарт. разм. (за каго-н.) j-m [für j-n] die Dáumen drücken; (léidenschaftlich) Partéi ergréifen*; kíebitzen vi (пры гульні ў карты, шахматы);

◊

хварэ́ць душо́й за што-н. sich (D) etw. zu Hérzen néhmen*; mit gánzem Hérzen dabéi sein

па́лец м.

1. анат. (на руцэ) Fínger m -s, -; (мезенец) der kléine Fínger;

шырынёй на тры па́льцы drei Fínger breit;

падне́сці па́лец да губ den Fínger an die Líppen légen;

пака́зваць па́льцам mit dem Fínger zéigen (на каго-н., што-н. auf A);

пералічы́ць на па́льцах an den Fíngern ábzählen; (на назе) Zéhe f -, -n;

хадзі́ць на па́льчыках auf den Zéhenspitzen [auf den Zéhen] géhen*;

◊

абве́сці вако́л па́льца каго-н. j-n um den Fínger wíckeln;

вы́смактаць з па́льца aus der Luft gréifen*;

2. тэх. Dáumen m -s, -

абавя́зак м. 1. Pflicht f -, -en; Verpflíchtung f -, -en; Oblíegenheit f -, -en, Funktion f -, -en (службовы – звыч мн.);

службо́выя абавя́зкі Díenstpflichten pl;

грамадзя́нскі абавя́зак Bürgerpflicht;

вайско́вы [во́інскі] абавя́зак Wéhrpflicht f;

лічы́ць за свой абавя́зак für séine Pflicht hálten;

выко́нваць свае́ абавя́зкі séine Pflíchten erfüllen;

вы́зваліць каго-н. ад абавя́зкаў j-n séiner Pflíchten entbínden*;

(часо́вы) выкана́ўца абавя́зкаў stéllvertretend; amtíerend; in Vertrétung (пры подпісе на дакументах);

наклада́ць абавя́зкі на каго-н. j-m Verpflíchtungen áuferlegen;

гэ́та ўвахо́дзіць у мае́ абавя́зкі das ist méine Pflicht;

2. гл. абавязацельства

адста́ць

1. zurückbleiben* vi (s); im Rückstand sein; náchhinken vi (разм.); in Verzúg kómmen* (пра выкананне задання); in séinen Léistungen náchlassen* (у вучобе);

не адста́ць ад каго-н. nicht hínter j-m zurückbleiben*;

не адста́ць ад ча́су mit der Zeit Schritt hálten*;

2. (пра гадзіннік) náchgehen* vi (s);

3. (аддзяліцца) sich lóstrennen; sich lóslösen, ábgehen* vi (s);

4. разм. (перастаць назаляць) in Rúhe [Fríeden] lássen*; áblassen* vi (ад каго-н. von D);

адста́нь ад мяне́! lass mich in Rúhe [Fríeden] !; bleib mir vom Léibe! (высок., уст.)

узво́дзіць

1. вайск.:

узво́дзіць куро́к den Hahn spánnen;

2. (весці ўверх) hináufführen vt;

◊

узво́дзіць на каго-н. паклёп разм. j-m die Schuld in die Schúhe schíeben*, j-m etw. ándichten; j-n durch den Kakáo zíehen* (разм. абняславіць; пакепліваць)

хаму́т м.

1. Kúmmet n -(e)s, -e;

◊

надзе́ць хаму́т на каго-н. j-m ein Joch áuflegen, j-n ins Joch spánnen;

паве́сіць (сабе́) хаму́т на шы́ю sich (D) éine Last áufladen*;

2. тэх. Bügel m -s, -, Klámmer f -, -n;

набіва́цца разм.

1. (сабрацца) sich ánsammeln;

у пако́й набі́лася шмат людзе́й das Zímmer war vóller Ménschen;

2. (навязвацца) sich áufdrängen;

◊

набіва́цца на знаёмства j-m séine Bekánntschaft áufdrängen;

набіва́цца да каго-н. у го́сці sich (selbst) bei j-m éinladen*