по́зна нареч. безл., в знач. сказ. по́здно;

◊ лепш по́зна, як ніко́лі — лу́чше по́здно, чем никогда́;

хто п. хо́дзіць, той сам сабе́ шко́дзіць — посл. по́зднему го́стю — ко́сти

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падзе́цца

1. (знікнуць, прапасці) verschwínden* vi (s), verlóren géhen*;

2. (знайсці сабе месца, прытулак) hínkommen* vi (s), (hín)geraten* vi (s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

найграва́ць

1. (шмат) viel spíelen;

2. (які-н матыў) geläufig éine Melodíe spíelen;

3. (ціха сабе) (léise) vor sich hin spíelen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

няўпэ́ўненасць ж Únsicherheit f -; Úngewissheit f - (нявызначанасць);

няўпэ́ўненасць у сабе́ Mángel an Sélbstbewusstsein;

няўпэ́ўненасць у за́ўтрашнім дні Existénzunsicherheit f -; Existénzangst f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Наґо́ґа ’капрызны чалавек’, наг̌о́г̌ытыся ’капрызіць’ (драг., Нар. сл.), параўн.: міргай сабе, кулацкая нагога (Барадулін), сюды ж, магчыма, укр. нагого́шитися ’надзьмуцца, натапырыцца’. Экспрэсіўнае аддзеяслоўнае ўтварэнне з характэрнай рэдуплікацыяй каранёвага элемента, параўн. нафуфы́рыцца, надудоніцца і пад., у аснове якога ляжаць, як правіла, гукаперайманні ці іранічныя ўтварэнні накшталт т. зв. дзіцячых слоў тыпу бу́ба, му́ма, вова і інш., параўн. польск. gogo ’франт, моднік, пуставаты і лянівы чалавек’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

on one’s own

informal

самасто́йна; на сваю́ адка́знасьць, на свае́ сро́дкі

He was on his own — Ён му́сіў сам сабе́ дава́ць ра́ды

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Res inquieta est in se ipsam felicitas

Шчасце само па сабе справа неспакойная.

Счастье само по себе дело неспокойное.

Гл.: Felicitas...

Шасцімоўны слоўнік прыказак, прымавак і крылатых слоў (1993, правапіс да 2008 г.)

іро́нія

(лац. ironia, ад гр. eironeia = прытворства)

1) тонкая насмешка, выражаная ў скрытай форме;

2) стылістычны зварот, фраза, у якіх прытворна, з мэтай насмешкі сцвярджаецца супрацьлеглае таму, што думаюць-аб сабе або прадмеце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́лан

(гр. kolon = частка сказа, элемент перыяду)

1) група стоп у антычнай метрыцы, дзе рытмічны націск адной станы падпарадкоўвае сабе націскі астатніх;

2) адзінка маўлення, аб’яднанае лагічным націскам словазлучэнне, якое вымаўляецца адным выдыхам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

іме́нне, ‑я, н.

Абл. Імя, мянушка, прозвішча. — Прозвішча ў яго было Лубнеўскі. А Парыпанам звалі яго.. — Яна [Грасыльда] падумала. — Мусіць, сам ён сабе такое іменне даў... Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)