бензо́йны

(ад бензой)

які мае адносіны да бензою (напр. б-ая кіслата, б-ая смала).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

аргіні́н

(ад гр. arginoeis = сляпуча белы)

арганічная кіслата, якая ўваходзіць у склад бялкоў жывёл і раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

pruski

прускі;

błękit pruski маст. берлінскі лазурак;

kwas pruski хім. сінільная кіслата

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

метакры́лавы

(ад мета- + акрылавы);

м-ая кіслата — арганічнае злучэнне аліфатычнага рада, бясколерная вадкасць; выкарыстоўваецца ў вытворчасці палімераў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

solny

soln|y

саляны;

kwas ~y — саляная кіслата;

zalewa ~a — расол; (селядцовы) лёк

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ву́гальны Kóhlen ; Stéinkohlen- (каменнавугальны);

ву́гальная прамысло́васць Kóhlenindustrie f -; Kóhlenbergbau m -(e)s;

ву́гальны басе́йн геагр Kohlenbécken n -s, -;

ву́гальная кіслата́ хім Kóhlensäure f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

vitriol

[ˈvɪtriəl]

n.

1) купарва́с -у m.

blue vitriol — медзяны́ купарва́с

green vitriol — жале́зны купарва́с

2) се́рная кіслата́

3) зье́длівасьць, во́страя кры́тыка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

карбо́навы

(ад лац. carbo, -onis = вугаль);

к-ыя кіслоты — арганічныя злучэнні, якія змяшчаюць карбаксільную групу (напр. бензойная кіслата).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

меліні́т

(ад гр. melinos = жаўтаваты)

назва трынітрафенолу ў Расіі і Францыі ў канцы 19 — пач. 20 ст.; пікрынавая кіслата.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

вы́есці, ‑ем, ‑есі, ‑есць; ‑едзім, ‑есце, ‑едуць; пр. выеў, ‑ела; заг. выеш; зак., што.

1. З’есці ўнутраную частку чаго‑н. Выесці начынку з пірага.

2. З’есці ўсё, што знаходзіцца ў чым‑н. Выесці міску крупніку.

3. Разбурыць, пашкодзіць, праесці (аб дзеянні едкіх рэчываў). Кіслата выела дзірку ў тканіне. Дым выеў вочы.

•••

Выесці вочы — надакучыць папрокамі, напамінкамі.

Душу выесці — вельмі надакучыць прыставаннямі, дакорамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)