ме́сса

1. церк. імша́, -шы́ ж.;

2. муз. ме́са, -сы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ме́саімша’ (ТСБМ). Праз рус. мову запазычана з франц. messeімша, абедня’, якое з лац. missa ’пасыланне, даручэнне’ < mittere (дзеепрым. missus ’паслаць’, паводле слоў ксяндза, у канцы месы: ite, missa est ’ідзіце, канец абраду’ або ’ахвяра (пры імшы) ужо паслана (богу)’ (Голуб-Ліер, 324).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ме́са, ‑ы, ж.

1. Тое, што і імша. Біскуп сам служыць прыехаў месу. Танк.

2. Музычны харавы твор на тэкст каталіцкага набажэнства, звычайна ў суправаджэнні арганаў ці аркестра. Меса Ліста.

[Фр. messe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Gttesdienst

m -es, -e набажэ́нства, імша́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

egzekwie

н. рэл. паніхіда; памінальная імша

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

богаслужэ́нне н царк Gttesdienst m -es, -e; Msse f -, -n (каталіцкая імша)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Ві́лія ’пярэдадне свята, пост перад святам’ (Нас.), ст.-бел. вилия, вилея ’тс’ (1539 г.). Запазычана з польск. wilia < wigilia ’тс’ < лац. vigilia ’начная імша’ (Мацэнаўэр, 368).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адзвані́ць, ‑званю, ‑звоніш, ‑звоніць; зак.

1. што. Адзначыць што‑н. звонам; празваніць. На сцяне гадзіннік адзваніў дванаццаць. Галавач.

2. без дап. Кончыць званіць. Даўно адзванілі ў царкве — адпраўлялася праваслаўная імша. Чорны.

•••

Вушы адзваніць — надакучыць просьбай, гутаркай каму‑н., доўга і настойліва прасіць каго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ttenmesse

f -, -n рэл. паніхі́да, адпраўле́нне нябо́жчыка, імша́ за паме́рлых

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Rqui¦em

n -s, -s

1) муз. рэ́квіем

2) рэл. паміна́льная імша́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)