клініцы́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Урач, які працуе ў клініцы і, акрамя лячэння хворых, займаецца навукова-даследчай работай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ску́рнік ж мед (урач) Háutarzt m -es, -ärzte; Dermatológe m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Kássenarzt

m -es, -ärzte ура́ч бальні́чнай ка́сы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Arzt

m -es, Ärzte до́ктар, ле́кар, ура́ч

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

аслу́хаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Тое, што і абслухаць. [Шафёр:] — Мы раздзелі малога, урач агледзеў яго, аслухаў. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

consulting [kənˈsʌltɪŋ] adj.

1. які́ кансультуе;

a consulting physician ура́ч-кансульта́нт

2. : consulting hours гадзі́ны прыёму

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

doctor [ˈdɒktə] n.

1. до́ктар, ура́ч, ле́кар

2. до́ктар (вучоная ступень);

a Doctor of Philosophy до́ктар філасо́фіі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Лек, ле́кі ’лякарства’, ’лячэнне’ (Яруш., Шат., ТСБМ), лёкі ’тс’ (Касп., Шат.), укр. лік, лі́ка, рус. лека, паўдн. леко, польск. lek, leki, старое leka, в.-луж. lěk, чэш. lék, славац. liek, славен. lė́k, серб.-харв. ле̑к, lijeka, макед. лек, lʼäk, lḁkó(t), балг. лекът, ц.-слав. лѣкъ, ст.-слав. лѣчьба. Прасл. lěkъ ’лякарства’. Ад яго — дзеяслоў лячыць. Звычайна гавораць як аб запазычанні з прагерм. *lēka ’лякарства’, параўн. гоц. lekeis ’урач’, lēkinón ’лячыць, вылечваць’, ст.-англ. lÆce ’ўрач’, швед. läka ’лячыць’, ст.-в.-ням. láhhi, lāhhinān ’тс’, англ. leech ’урач’ (Бернекер, 1, 710; Брукнер, 293; Фасмер, 2, 478–9; Махэк₂, 325; Мартынаў, Лекс. взаим., 210–213 і інш.). Германскае слова запазычана, аднак, з кельц., параўн. ірл. líaig (р. скл. léga) ’урач’ (Стоўкс, 251). Слаўскі (4, 124) не выключае сувязь герм. са ст.-грэч. léγω ’збіраць, лічыць, гаварыць’ і лац. legō ’гучна прачытваць’, ’агалошваць’, што магло б мець значэнне ’замаўляць’, ’лячыць замовамі’. Агляд літаратуры гл. таксама Фасмер, 2, 477–478; Скок, 2, 296; Бязлай, 2, 132; Шустар-Шэўц, 822–823; Цэйтлін, Этымалогія–75, 69. Сюды ж ле́кар ’урач, знахар’ (Касп., Шат., ТСБМ), ляка́рства, паст. лекарства ’лякарства, лячэнне’ (Яруш., ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Сцяшк.), ліка́рства ’тс’ (Бяльк.), гродз. лекав́аць ’лячыць’ (Сцяшк. Сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

клініцы́ст

(ад клініка)

урач, які працуе ў клініцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ларынго́лаг

(ад ларынга- + -лаг)

урач-спецыяліст па ларынгалогіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)