эра, ‑ы, ж.
1. Рэальная або легендарная падзея, ад якой вядзецца летазлічэнне, а таксама адпаведная сістэма летазлічэння. Новая, або наша, эра ўмоўна пачынаецца з даты нараджэння міфічнага Ісуса Хрыста. ▪ [Андрэй Міхайлавіч:] — Ужо ў V веку да нашай эры пісаў пра Калхіду Гіпакрат. Самуйлёнак.
2. Вялікі гістарычны перыяд, які карэнным чынам адрозніваецца ад папярэдняга. І на трыбуну — насцеж дзверы! — Пад грамавы гвардзейскі кліч Жаданым сонцам новай эры Упэўнена ўзышоў Ільіч. Смагаровіч. Гэта [паэзія Маякоўскага] вялікая скарбніца ідэй, вобразаў і пачуццяў, сацыяльная і мастацкая прырода якіх звязана з новай эрай гісторыі чалавецтва — эрай сацыялістычнай рэвалюцыі і будаўніцтва камунізма. «Беларусь».
3. Буйная адзінка храналагічнага падзелу геалагічнай гісторыі Зямлі. Эры падзяляюцца на перыяды, а перыяды — на эпохі.
•••
Архейская (азойская) эра — самая старажытная эра ў геалагічнай гісторыі Зямлі.
Кайназойская эра — навейшая эра ў геалагічнай гісторыі Зямлі.
Мезазойская эра — сярэдняя эра між палеазойскай і кайназойскай у геалагічнай гісторыі Зямлі.
Палеазойская эра — эра ў геалагічнай гісторыі Зямлі, якая папярэднічае мезазойскай.
Эазойская эра — другая найстаражытная эра ў геалагічнай гісторыі Зямлі.
[Лац. aera.]
эрагаваць, ‑гуе; незак.
Набракаць у выніку эрэкцыі.
эрадзіравацца, ‑руецца; незак.
Зал. да эрадзіраваць.
эрадзіраваць, ‑руе; незак., што.
Спец. Утвараць эрозію (у 1 знач.), разбураць глебу, паверхню зямлі (пра вецер, ваду).
эразійны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да эрозіі; суправаджаецца эрозіяй. Эразійныя працэсы.
эрас, ‑у, м.
Кніжн. Моцнае пачуццё, цяга; каханне.
[Ад грэч. érōs.]
эратаман, ‑а, м.
Кніжн. Чалавек, які пакутуе ад эратаманіі, схільны да эратаманіі.
эратаманка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Кніжн. Жан. да эратаман.
эратаманія, ‑і, ж.
Кніжн. Хваравіта павышаная палавая ўзбудлівасць; псіхічнае расстройства на эратычнай глебе.
[Ад грэч. érōs, érōtos — каханне і слова манія.]