Трупне́ць 1 ‘бразгатаць, брынчаць (пра надтрэснуты посуд)’ (ТС; люб., Сл. ПЗБ). Каўзатыў ад трупнуць ‘стукнуць’, гл. трупаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)