ідыёт назоўнік | мужчынскі род

  1. Разумова адсталы, недаразвіты ад нараджэння чалавек.

  2. Дурань, тупіца (размоўнае лаянкавае).

|| жаночы род: ідыётка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ідыёт м., прям., перен. идио́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

ідыёт, ‑а, М ідыёце, м.

1. Разумова адсталы, недаразвіты, прыдуркаваты чалавек.

2. Разм. лаянк. Дурань, тупіца. Кюблер паморшчыўся, нібы ў яго моцна забалеў зуб, некага вылаяў: — Ідыёт! Заўсёды спяшаецца. Шамякін.

[Ад грэч. idiōtēs — невук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ідыёт. Праз польск. idiota (параўн. ідзіво́т (Бяльк.) з рус.). З лац. idiōta ’недасведчаны, невук, прасталюдзін, прасцяк’ < грэч. ἰδιώτης ’прыватная асоба, міранін, прасцяк’ ад ἴδιος ’прыватны, уласны, асаблівы’. Слаўскі, 1, 443; Шанскі, 2, I, 14. Пад рус. уплывам усякаецца ‑а на канцы слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

идио́т ідыёт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

ідыётка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да ідыёт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

idiot [ˈɪdiət] n. ідыёт; ду́рань

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

moron [ˈmɔ:rɒn] n. infml ідыёт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

idiota

м. ідыёт;

skończony idiota — поўны ідыёт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

imbecile​1 [ˈɪmbəsi:l] n.

1. infml ду́рань, ідыёт

2. med. імбецы́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)