урач назоўнік | мужчынскі род

Асоба з вышэйшай медыцынскай адукацыяй, якая лечыць хворых.

|| жаночы род: урачыха.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

ура́ч, -ча́ м. врач

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

урач, ‑а, м.

Асоба з вышэйшай медыцынскай адукацыяй; доктар. Зубны урач. Санітарны урач. Урач-тэрапеўт. Участковы урач. Галоўны урач санаторыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

врач ура́ч, -ча́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

рэўматолаг назоўнік | мужчынскі род

Урач — спецыяліст па рэўматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

стаматолаг назоўнік | мужчынскі род

Урач, спецыяліст па стаматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

траўматолаг назоўнік | мужчынскі род

Урач — спецыяліст па траўматалогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

тэрапеўт назоўнік | мужчынскі род

Урач, спецыяліст па тэрапіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

эндакрынолаг назоўнік | мужчынскі род

Урач, спецыяліст па эндакрыналогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

эпідэміёлаг назоўнік | мужчынскі род

Урач, спецыяліст па эпідэміялогіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)