Verbum

анлайнавы слоўнік

спецыяліст назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які мае спецыяльныя веды ў якой-н. галіне навукі, мастацтва.

С. па сардэчных захворваннях.

|| жаночы род: спецыялістка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

спецыялі́ст м. специали́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

спецыяліст, ‑а, М ‑сце, м.

Чалавек, які валодае якой‑н. спецыяльнасцю, мае спецыяльныя веды ў якой‑н. галіне навукі, тэхнікі, мастацтва. Спецыяліст сельскай, гаспадаркі. ▪ Сахор — вельмі добры электразваршчык, а спецыялісту заўсёды работы хапае. Кулакоўскі. Сямёна Львовіча запрасілі на прыём да кансультанта, вядомага спецыяліста па захворваннях сэрца. Гарбук. [Шарлап:] — Дзед быў спецыялістам па ядзерных рухавіках. Шыцік. // Разм. Добры знаўца чаго‑н., майстар у якой‑н. справе. Найболей грунтоўную дапамогу дзеду аказаў Нявідны, бо ён быў спецыяліст у гэтай справе [мабілізацыі людзей на змаганне з акупантамі]. Колас. З апошнімі словамі Азарчук з майстэрствам спецыяліста ўдарыў Змітрака. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

специали́ст спецыялі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

огнеупо́рщик м. (специальность) спецыялі́ст па вогнетрыва́лых матэрыя́лах;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

pundit [ˈpʌndɪt] n. знато́к, спецыялі́ст