партызан назоўнік | мужчынскі род

Удзельнік партызанскай вайны, баец партызанскага атрада.

  • Партызаны — народныя мсціўцы.

|| жаночы род: партызанка.

|| прыметнік: партызанскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

партыза́н м. партиза́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

партызан, ‑а, м.

Удзельнік узброенай барацьбы, якая вядзецца атрадамі народных мас на акупіраванай тэрыторыі. Усе віталі Міколку, слаўнага машыніста браняпоезда, слаўнага партызана, смелага сына бальшавіка. Лынькоў. Як ішлі ў лясы партызаны На заклятага ворага-пана, — Расступаліся долы і горы, Шляхі значылі сонца і зоры. Купала.

[Фр. partisan.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Партыза́н ’удзельнік узброенай барацьбы, якая вядзецца атрадамі народных мас на акупіраванай тэрыторыі’ (ТСБМ). З рус. партиза́н ’тс’, якое праз ням. Partisan або франц. partisan ад італ. partigiano ’прыхільнік’ (гл. Фасмер, 3, 209).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мужнасць назоўнік | жаночы род

Храбрасць, вытрымка, адвага.

  • М. партызан і падпольшчыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

partyzant

м. партызан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нямнога прыслоўе | выказнік

Мала, не вельмі многа.

  • Аднымі рукамі н. зробіш (прыказка).
  • Жывых партызан засталося н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

partisan​1 [ˌpɑ:tɪˈzæn, ˈpɑ:tɪzæn] n.

1. прыхі́льнік; прыхі́льніца

2. партыза́н; партыза́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

guer(r)illa [gəˈrɪlə] n. партыза́н; партыза́нка;

guerrilla war/warfare партыза́нская вайна́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

партиза́н партыза́н, -на м.;

партиза́ны — наро́дные мсти́тели партыза́ны — наро́дныя мсці́ўцы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)