метэарыт назоўнік | мужчынскі род

Цвёрдае касмічнае цела, якое нагадвае каменна-металічную масу, што падае на Зямлю з міжпланетнай прастора.

|| прыметнік: метэарытны і метэарычны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

метэары́т м., астр. метеори́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

метэарыт, ‑а, М ‑рыце, м.

Цвёрдае цела касмічнага паходжання, якое ўпала на Зямлю з міжпланетнай прасторы.

[Ад грэч. metéōros — які лунае ў паветры.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метеори́т астр. метэары́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

meteorite [ˈmi:tiəraɪt] n. astron. метэары́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

хандрыт, ‑а, М ‑рыце, м.

Каменны метэарыт.

[Ад грэч. chondros — зерне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аэраліт, ‑а, М ‑ліце, м.

Камень касмічнага паходжання; метэарыт.

[Ад грэч. aēr — паветра і lithos — камень.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

meteoryt, ~u

м. метэарыт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Stérnschnuppe

f -, -n зні́чка, метэары́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

шарыкавы, ‑ая, ‑ае.

1. Забяспечаны шарыкамі; які дзейнічае пры дапамозе шарыка, шарыкаў. Шарыкавыя падшыпнікі. Шарыкавая аўтаручка.

2. Які мае выгляд, форму шарыка; які нагадвае шарык. Шарыкавы метэарыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)