лётчык назоўнік | мужчынскі род

Спецыяліст, які кіруе лятальным апаратам.

  • Ваенны л.

|| жаночы род: лётчыца.

|| прыметнік: лётчыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

лётчык м. лётчик;

л.-касмана́ўт — лётчик-космона́вт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

лётчык, ‑а, м.

Вадзіцель самалёта. Ваенны лётчык. Марскі лётчык. ▪ Лётчыкі-паляўнічыя парамі ўзнімаюцца з Міхалёў і ідуць туды, дзе іх ніколі не чакаў праціўнік. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лётчык ’вадзіцель самалёта’ (ТСБМ). Запазычана з рус. мовы (Крукоўскі, Уплыў, 110).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лётчик лётчык, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

бамбардзіроўшчык назоўнік | мужчынскі род

  1. Бамбардзіровачны самалёт.

  2. Лётчык бамбардзіровачнай авіяцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

пілот назоўнік | мужчынскі род

Лётчык, які кіруе лятальным апаратам.

|| прыметнік: пілоцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

авіятар назоўнік | мужчынскі род

Той, хто займаецца авіяцыяй, лёткай справай; лётчык.

|| прыметнік: авіятарскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

выпрабава́льнік м. испыта́тель;

лётчык-в. — лётчик-испыта́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

flyer [ˈflaɪə] n. infml лётчык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)