дацэнт назоўнік | мужчынскі род

Вучонае званне выкладчыка вышэйшай навучальнай установы, якое папярэднічае прафесару, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прыметнік: дацэнцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дацэ́нт м. доце́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

дацэнт, ‑а, М ‑нце, м.

Вучонае званне і пасада выкладчыка вышэйшай навучальнай установы (ніжэйшая за прафесара і вышэйшая за асістэнта). // Асоба, якая мае гэта званне і займае гэту пасаду.

[Ад лац. docens, docentis — той, хто вучыць, абучае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыват-дацэнт назоўнік | мужчынскі род

У вышэйшых навучальных установах да рэвалюцыі: пазаштатны выкладчык, роўны па званню дацэнту, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прыметнік: прыват-дацэнцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

прыва́т-дацэ́нт м., уст. прива́т-доце́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

прыват-дацэнт, ‑а, М ‑нце, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі і краінах Заходняй Еўропы — вучонае званне пазаштатнага выкладчыка вышэйшай школы. // Асоба, якая мае такое званне.

[Ад лац. privatim docens — які вучыць, навучае прыватна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доце́нт дацэ́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

прива́т-доце́нт уст. прыва́т-дацэ́нт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

DZ

= Dozent – дацэнт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

assistant professor [əˌsɪstəntprəˈfesə] n. AmE ≅ дацэ́нт (выкладчык універсітэта ці каледжа)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)