іўры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. іўры́т
Р. іўры́та
Д. іўры́ту
В. іўры́т
Т. іўры́там
М. іўры́це

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

іўры́т, -а, М -ры́це, м.

Сучасная мадыфікацыя старажытнаяўрэйскай мовы, афіцыйная мова Дзяржавы Ізраіль.

|| прым. іўры́цкі, -ая, -ае.

І. арыгінал.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Іўрыт 5/183; 10/598; 11/569

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

іўрыт

т. 7, с. 368

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

іўры́т м. Iwríth n -s; das Néuhebräische

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

іўры́т

(ад гр. hebraios = яўрэй)

сучасная мадыфікацыя старажытнаяўрэйскай мовы, якая сфарміравалася на аснове мовы мішнаіцкага перыяду; афіцыйная мова Ізраіля.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

іўры́т

(ням. Ivrit, ад гр. hebraios = яўрэй)

сучасная мадыфікацыя старажытнаяўрэйскай мовы, афіцыйная мова Ізраіля.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

иври́т лингв. іўры́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Hebrew​1 [ˈhi:bru:] n.

1. яўрэ́й; яўрэ́йка

2. іўры́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Старажытнаяўрэйская мова 7/285, гл. Іўрыт

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)