італья́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. італья́нец італья́нцы
Р. італья́нца італья́нцаў
Д. італья́нцу італья́нцам
В. італья́нца італья́нцаў
Т. італья́нцам італья́нцамі
М. італья́нцу італья́нцах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

італья́нец,

гл. італьянцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

італья́нец м. Itali¦éner m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

италья́нец італья́нец, -нца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Włoch

м. італьянец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Italian​1 [ɪˈtæljən] n.

1. італья́нец; італья́нка

2. the Italians італья́нцы

3. італья́нская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

італья́нцы, ‑аў; адз. італьянец, ‑нца, м.; італьянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. італьянкі, ‑нак; ж.

Народ, асноўнае насельніцтва Італіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

makaroniarz

м. разм., груб. італьянец; макароннік; італьяшка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Italian

[ɪˈtæljən]

1.

adj.

італья́нскі, італі́йскі

2.

n.

1) італья́нец -ца m., італья́нка f.

2) італья́нская мо́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пасміха́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

Тое, што і пасмейвацца. Дзед Талаш задаволена пасміхаецца: яго ваякі ведаюць службу. Колас. [Вера] пачала па-руску, паспрабавала па-нямецку, а італьянец стаяў і пасміхаўся сваім вялікім ротам з роўнымі белымі зубамі. Мікуліч. Ну а мяне Празвалі ўсе «паэтам» І пасміхаліся, Нібыта з дзівака. Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)