іржа́ўленне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. іржа́ўленне
Р. іржа́ўлення
Д. іржа́ўленню
В. іржа́ўленне
Т. іржа́ўленнем
М. іржа́ўленні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

іржа́ўленне ср. ржа́вление

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іржа́ўленне і ржа́ўленне, ‑я, н.

Спец. Стан паводле знач. дзеясл. іржавець; з’яўленне ржы на паверхні чаго‑н. Іржаўленне жалеза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ржа́ўленне,

гл. іржаўленне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ржа́вление спец. іржа́ўленне, -ння ср., (после гласных) ржа́ўленне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эро́зія

(лац. erosio = раз’яднанне)

1) разбурэнне паверхні зямлі вадой, ветрам (напр. э. глебы);

2) разбурэнне паверхні металаў (іржаўленне, акісленне);

3) мед. утварэнне язваў на паверхні эпітэлію.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)