іпры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. іпры́т
Р. іпры́ту
Д. іпры́ту
В. іпры́т
Т. іпры́там
М. іпры́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іпры́т, -у, М -ры́це, м.

Баявое атрутнае рэчыва, якое выклікае нарывы на скуры і агульнае атручэнне арганізма.

|| прым. іпры́тавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іпры́т, -ту м., хим. ипри́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іпры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Бясколернае масляністае рэчыва з гарчычным пахам, якое выклікае нарывы на скуры і агульнае атручэнне арганізма (выкарыстоўваецца як баявое атрутнае рэчыва).

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іпрыт

т. 7, с. 302

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

іпры́т м хім (атрутны газ) Yperít n -s, Sénfgas n -es

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

іпры́т

(фр. ypérite, ад Ypres = назва бельгійскага горада)

арганічнае злучэнне, бясколернае масляністае рэчыва з гарчычным пахам, якое выклікае нарывы на скуры і агульнае атручэнне арганізма; выкарыстоўваецца як баявое атрутнае рэчыва; гарчычны газ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ипри́т хим. іпры́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

iperyt, ~u

м. хім. іпрыт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Sénfgas

n -es іпры́т (газ)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)