інду́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Індыец — паслядоўнік індуізму.

|| ж. інду́ска, -і, ДМ -ду́сцы, мн. -і, -сак.

|| прым. інду́скі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інду́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. інду́с інду́сы
Р. інду́са інду́саў
Д. інду́су інду́сам
В. інду́са інду́саў
Т. інду́сам інду́самі
М. інду́се інду́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

інду́с,

гл. індусы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інду́с м Híndu m -s і -, -s і -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

инду́с інду́с, -са м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Hindu​1 [ˈhɪndu:, ˌhɪnˈdu:] n. інду́с; інду́ска

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Hindus

м. індус

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

інду́сы, ‑аў; адз. індус, ‑а, м.; індуска, ‑і, ДМ ‑дусцы; мн. індускі, ‑сак; ж.

1. Паслядоўнікі індуізму.

2. Устарэлая назва ўсяго карэннага насельніцтва Індыі; індыйцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Híndu

m -(s), -(s) інду́с (прыхільнік індуізму)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Hindu

[ˈhɪndu:]

n., pl. -dus

інду́с -а m., інду́ска f., pl. інду́сы

а) пасьлядо́ўнік рэлі́гіі індуі́зму

б) інды́йцы, жыхары́ Індыі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)