імаве́рны, -ая, -ае.

Магчымы, дапушчальны, верагодны, праўдападобны.

І. выпадак.

|| наз. імаве́рнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

імаве́рны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. імаве́рны імаве́рная імаве́рнае імаве́рныя
Р. імаве́рнага імаве́рнай
імаве́рнае		 імаве́рнага імаве́рных
Д. імаве́рнаму імаве́рнай імаве́рнаму імаве́рным
В. імаве́рны (неадуш.)
імаве́рнага (адуш.)		 імаве́рную імаве́рнае імаве́рныя (неадуш.)
імаве́рных (адуш.)
Т. імаве́рным імаве́рнай
імаве́рнаю		 імаве́рным імаве́рнымі
М. імаве́рным імаве́рнай імаве́рным імаве́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

імаве́рны вероя́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імаве́рны, ‑ая, ‑ае.

Праўдападобны, магчымы, верагодны. Імаверная гіпотэза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імаве́рны тс. матэм. wáhrscheinlich, vermútlich, mútmaßlich (магчымы, умоўны); gláubwürdig (праўдападобны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Імаве́рны ’праўдападобны, магчымы, верагодны’, імаве́рнасць (ТСБМ, Гарэц.). Рус. дыял. имове́рный, имове́рность, имове́рие ’тс’, укр. імові́рний ’магчымы’, уст. ’даверлівы’, імові́рність. Ст.-рус. имовѣрный ’пэўны, верагодны’, имовѣрство, имовѣрие, першая фіксацыя ў Книгах Законных… XII–XIII стст. (спіс XV ст.). Ст.-слав., ст.-рус. имати вѣроу з’яўляецца ў евангеллях для перадачы грэч. πιστεύειν. Беларуская лексема генетычна звязана са ст.-рус. имовѣрный, словаўтваральнай калькай грэч. εὔπιστος; параўн. аналагічную структуру ст.-рус. достоиновѣрный < ст.-слав. достоиновѣрьнъ, калька грэч. ἀξιόπιστο (Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 174).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вероя́тный імаве́рны; (правдоподобный) праўдападо́бны; (возможный) магчы́мы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імаве́рнасць, -і, ж.

1. гл. імаверны.

2. Аб’ектыўная магчымасць ажыццяўлення чаго-н.

3. Ступень абгрунтаванасці, верагоднасць, дапушчальнасць.

Ступень імавернасці чаго-н.

○

Тэорыя імавернасцей — раздзел матэматыкі, які вывучае заканамернасці выпадковых з’яў.

|| прым. імаве́рнасны, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

believable

[bɪˈli:vəbəl]

adj.

праўдападо́бны, магчы́мы, вераго́дны, імаве́рны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

probable

[ˈprɑ:bəbəl]

adj.

праўдападо́бны, магчы́мы, імаве́рны, вераго́дны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)