іко́на, -ы, мн. -ы, іко́н, ж.

Тое, што і абраз.

І. святога.

|| прым. іко́нны, -ая, -ае.

І. жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іко́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. іко́на іко́ны
Р. іко́ны іко́н
Д. іко́не іко́нам
В. іко́ну іко́ны
Т. іко́най
іко́наю		 іко́намі
М. іко́не іко́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іко́на ж. ико́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іко́на, ‑ы. ж.

Малюнак бога або святога як прадмет рэлігійнага пакланення; абраз ​1. На покуці вялікая ікона нейкага святога, за сталом на канапе зложаны адзін на адзін старыя альбомы... Чорны.

[Грэч. eikōn — малюнак, абраз, падабенства.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ікона

т. 7, с. 194

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

іко́на ж (абраз) Ikóne f -, -n, Héiligenbild n -(e)s, -er

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

іко́на

(с.-гр. eikona, ад гр. eikon = выява, вобраз)

малюнак бога або святога як прадмет рэлігійнага пакланення.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Іко́на. Ст.-рус. икона < ст.-слав. икона < с.-грэч. εἰκόνα ад ст.-грэч. εἰκών ’малюнак, абраз, падабенства’. Фасмер, 2, 125; Шанскі, 2, I, 46.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абра́з

‘ікона’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. абра́з абразы́
Р. абраза́ абразо́ў
Д. абразу́ абраза́м
В. абра́з абразы́
Т. абразо́м абраза́мі
М. абразе́ абраза́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

icon [ˈaɪkɒn] n.

1. іко́на, абра́з

2. піктагра́ма

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)