ізахо́ры
(ад ba- + гр. chora = прастора, месца)
лініі, якія паказваюць на дыяфрагме працэсы, што адбываюцца пры пастаянным аб’ёме.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ізахо́ра
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ізахо́ра |
ізахо́ры |
| Р. |
ізахо́ры |
ізахо́р |
| Д. |
ізахо́ры |
ізахо́рам |
| В. |
ізахо́ру |
ізахо́ры |
| Т. |
ізахо́рай
ізахо́раю |
ізахо́рамі |
| М. |
ізахо́ры |
ізахо́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ГОФ (Hoff) Якаб Хендрык вант
(30.8.1852, г. Ротэрдам, Нідэрланды — 1.3.1911),
нідэрландскі хімік, адзін з заснавальнікаў фіз. хіміі і стэрэахіміі. Скончыў Політэхн. школу ў Дэлфце (1871). З 1878 праф. Амстэрдамскага, з 1896 — Берлінскага ун-таў. Навук. працы па стэрэахіміі, хім. кінетыцы і тэрмадынаміцы. Сфармуляваў асн. палажэнні тэорыі прасторавага размяшчэння атамаў у малекулах арган. злучэнняў (1874), правіла Вант-Гофа (пры павышэнні т-ры на 10 °C скорасць рэакцыі павялічваецца ў 2—4 разы), асн. пастулаты хім. кінетыкі ў працы «Нарысы па хімічнай дынаміцы» (1884). Вывеў ураўненне ізахоры (адно з асн. у хім. тэрмадынаміцы), закон асматычнага ціску (закон Вант-Гофа). Заклаў асновы тэорыі разбаўленых раствораў (1886 — 89) і тэорыі цвёрдых раствораў (1890). Нобелеўская прэмія 1901.
Тв.:
Рус. пер. — Избр. труды по химии: Физич. химия. Стереохимия и органич. химия;
Выступления и статьи. М., 1984.
Літ.:
Биографии великих химиков: Пер. с нем. М., 1981.
т. 5, с. 373
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)