ідыё́тка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ідыё́тка ідыё́ткі
Р. ідыё́ткі ідыё́так
Д. ідыё́тцы ідыё́ткам
В. ідыё́тку ідыё́так
Т. ідыё́ткай
ідыё́ткаю		 ідыё́ткамі
М. ідыё́тцы ідыё́тках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ідыётка ж., прям., перен. идио́тка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ідыётка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да ідыёт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ідыёт, -а, М -ёце, мн. -ы, -аў, м.

1. Разумова адсталы, недаразвіты ад нараджэння чалавек.

2. Дурань, тупіца (разм., лаянк.).

|| ж. ідыётка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

идио́тка ідыётка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

nit [nɪt] n.

1. гні́да (яйцо вошы)

2. BrE, infml крэці́н, ідыёт, тупі́ца; крэці́нка, ідыётка, тупі́ца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

idiot

[ˈɪdiət]

1.

n.

1) ідыёт -а m., ідыётка f.

2) ду́рань -ня m., тупі́ца -ы m & f.

2.

adj.

1) ідыёцкі (вы́раз тва́ру)

2) неразу́мны, дурны́, бязглу́зды

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)