ідыя-

(гр. idios = свой, уласны)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «свой, уласны», «асобны», «своеасаблівы».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыяле́кт

(ад ідыя- + (дыя)лект)

індывідуальная мова, моўныя навыкі індывідуума ў пэўны перыяд.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыямарфі́зм

(ад ідыя- + -марфізм)

здольнасць мінералаў, якія крышталізуюцца ў магме, набываць уласцівыя ім крышталеграфічныя абрысы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыяпла́зма

(ад ідыя- + -плазма)

сукупнасць структурных кампанентаў клеткі, звязаных са зберажэннем і перадачай генетычнай інфармацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыяфо́ны

(ад ідыя- + -фон)

музычныя ўдарныя інструменты, у якіх гук узнікае праз ваганне ўсяго інструмента (напр. звон, гонг).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыяадапта́цыя

(ад ідыя- + адаптацыя)

прыстасаванне арганізмаў да пэўнага вузкага кола ўмоў існавання, якія выпрацаваліся ў працэсе эвалюцыі (параўн. арамарфоз).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыягра́ма

(ад ідыя- + -грама)

схематычнае адлюстраванне гаплоіднага (гл. гаплоід) набору храмасом арганізма, якія размяшчаюць у рад адпаведна з іх памерамі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ідыябла́сты

(ад ідыя- + -бласты)

раслінныя клеткі, якія адрозніваюцца па форме, структуры або змесціву ад астатніх клетак той жа тканкі (напр. камяністыя клеткі плода грушы).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)