я́хканне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
я́хканне |
я́хканні |
| Р. |
я́хкання |
я́хканняў |
| Д. |
я́хканню |
я́хканням |
| В. |
я́хканне |
я́хканні |
| Т. |
я́хканнем |
я́хканнямі |
| М. |
я́хканні |
я́хканнях |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
я́хканне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. яхкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Раптам даляцела яхканне ганчака, потым грымнуў стрэл — недалёка хадзіў паляўнічы. Гурскі. Заходзячыся ў яхканні, ганчакі амаль даганялі беляка. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
я́хкаць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак.
Брахаць у час пагоні за зайцамі (пра сабаку).
|| наз. я́хканне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)