юры́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
юру́ |
юры́м |
| 2-я ас. |
юры́ш |
юрыце́ |
| 3-я ас. |
юры́ць |
юра́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
юры́ў |
юры́лі |
| ж. |
юры́ла |
| н. |
юры́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
юры́ |
юры́це |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
юры́ць несов., разг. приходи́ть в возбуждённо-игри́вое состоя́ние; возбужда́ться
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
юры́ць, юру, юрыш, юрыць; незак.
Разм. Заігрываць, заляцацца. Бычкі юраць, вясну чуюць. / у перан. ужыв. А дзень юрыў і жартаваў: то з гаем бярозавым, то травіцу гладзіў. Нікановіч. // Пра рыбу — нераставаць. Вясною рыба юрыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заюры́ць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.
Разм. Пачаць юрыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Раз’юры́цца ’разгуляцца’, ’раззлавацца, раз’юшыцца’ (Нас.; ашм., іўеў., Сл. ПЗБ), ’раздурэцца’, ’разгуляцца’ (Сцяшк. Сл.), разъюры́тсь ’раздражніць’ (Шпіл.), разʼюры́цца ’распаліцца палавой страсцю’, разʼюраны ’той, каго ахапіў непамерны шал’ (слонім., Жыв. НС), розʼюры́цца ’раз’юшыцца’ (ТС). Ад раз- і юр, юры́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
gzić się
незак.
1. (пра жывёл) гізаваць; юрыць;
2. вульг. шалець; дурэць; гізаваць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)